وبلاگ من

نام فیلم کوتاه: #همسرایان
فیلمنامه، کار و تدوین: #عالیجناب_عباس_کیارستمی
بر اساس طرحی از #محمدجواد_کهنموئی
مدت زمان: ١۵ دقیقه و ۴٢ ثانیه
.
#همسرایان مثل هیچ کدام از فیلم‌هایی که قبلا‌ً دیده ام و شبیه هیچ یک از فیلم‌هایی که #کیارستمی‌در گذشته ساخته هم نیست. با سکوتی عمیق و البته قابل کنترل ما را مورد حمله قرار می‌دهد. و از جهاتی که من کاملاً درک نمی‌کنم و درک هم نخواهم کرد برای اثرگذاری از قدرت کنترل "پدربزرگ ناشنوا" بر شنوایی اش و تبدیل سکوت به صدا/ صدا به سکوت کمک می‌گیرد. ما از سطح توقع مان پایین تر می‌رویم. ترسی هیجان زده و دلهره آور و نیز بی قراری‌های کودکانی را لمس می‌کنیم که پدربزرگ شان سمعک اش را از گوش‌هایش برداشته و تربچه می‌خورَد؛ و در همان حال بچه‌ها پشت درب خانه مانده اند و هرچه زنگ خانه را می‌زنند و سنگ به پنجره می‌زنند او نمی‌شنود که درب را باز بکند.
.
دو نکته در این فیلم حائز اهمیت است:
1️⃣ یپرمرد ناشنوا هرگاه که از سر و صدا خسته می‌شود، سمعک اش را بر می‌دارد و خو می‌کند به سکوت اش. به این گونه می‌شود تعبیر شود که ما هم گاهاً در زندگی بایستی به کنج تنهایی خود پناه ببریم و از حجم اجتماعی بودن مان و شنیدن‌های آزاردهنده و مکالمات آزاردهنده تر خلاصی بیابیم. دنیای مدرن، رفتار مدرن می‌طلبد.
2️⃣ کار گروهی، چیزی که در سیستم آموزشی ما هیچ گاه آموخته نشده و نمی‌شود، در این اثر به خوبی و پاکی نشان داده شده است. وقتی دو کودک (که باید نوه‌های این پیرمرد باشند) از سنگ انداختن به سمت پنجره‌ی خانه شان خسته شده اند، به مرور بچه‌هایی به جمع شان اضافه می‌شود و یکصدا پدربزرگ را صدا می‌زنند. پدربزرگ که قدرت شنوایی اش خیلی هم ضعیف نیست، فریاد تعداد بچه‌های بیشتر را که حالا حدود ۴٠ یا ۵٠ نفر شده اند می‌شنود و از پنجره آن‌ها را می‌بیند و لبخند بر چهره اش ترسیم می‌شود.
و من همچنین فکر می‌کنم در پایان فیلم خنده‌‌‌ای که از جانب پیرمرد می‌بینیم لبخند به دنیای کودکانه و پاک بچه‌هاست.